Je hebt van die mensen die al heel jong weten wat ze willen worden. Monique was zo iemand. Omdat ze op de basisschool zelf een geweldige juf had, stond voor haar vast dat zij het onderwijs in wilde. Dat ging jarenlang heel goed, maar het leven is vloeibaar: met twee kleine kinderen veranderden de omstandigheden thuis, terwijl op school andere dingen van haar werden verlangd en de druk groter werd. De combinatie van die twee zaken maakte dat Monique vastliep in haar werk en zich ziek moest melden. Ze re-integreerde, maar stuitte weer op dezelfde problemen. Uiteindelijk kwamen zij en haar werkgever tot de conclusie dat het beter was dat ze ander werk zou zoeken.
Haar school bood haar een outplacementtraject aan en adviseerde dit bij mij te doen. Ik begin een dergelijk traject altijd met een gedeelte van verwerken en loslaten. Dat nam bij Monique aardig wat tijd in beslag. Ik merkte dat het voor haar een enorme teleurstelling was dat het haar niet was gelukt om na haar uitval het werk weer op te pakken. Ze ervoer dat als falen en haar zelfvertrouwen liep er een stevige deuk door op. Dat begon te kantelen toen we het hele proces doorliepen. Ze besefte dat het juist een kracht is om weg te gaan als je niet meer happy bent in je werk en een plek te zoeken waar je beter tot je recht komt. Vanaf dat moment kwam het vertrouwen terug en konden we verder bouwen.
Daarna volgde het deel waarin we naar Moniques sterke punten keken en haar passies onderzochten. Toen bleek dat ze vooral het onderwijs in was gegaan omdat ze graag met kinderen werkt en ze hen een stap verder wil brengen. De conclusie dat ze daarvoor niet per se voor de klas zou hoeven staan, was voor haar een echte eye-opener. Dat bood direct mogelijkheden voor de toekomst. Monique is zich gaan oriënteren op een baan als dyslexiecoach of creatief therapeut – Monique is zelf heel creatief. Ze heeft met mensen uit het vak gesproken om te horen hoe het eraan toegaat in de dagelijkse praktijk. Inmiddels heeft ze besloten om een opleiding tot kindercoach te volgen. Tijdens of na die studie wil ze kijken of ze zich gaat specialiseren in de richting van dyslexie of creatief therapeut. Daarnaast wil ze voorlopig aan de slag gaan als remedial teacher.
Het is mooi om te zien dat Monique haar zelfvertrouwen terug heeft en een veel positievere mindset heeft. Welk vak het uiteindelijk wordt, moet blijken. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat Monique daarin de juiste beslissing voor zichzelf gaat nemen.
“De school had mij Paulien als coach aangeraden en ik merkte meteen bij de intake dat dit een goede keuze was. Door haar professionele opstelling, maar ook door haar betrokkenheid en begrip voelde ik me veilig genoeg om het traject met haar aan te gaan. Ook de structuur van het stappenplan dat ze me uitlegde, voelde goed voor me. In het eerste gedeelte zat een analyse, die ik niet alleen zelf moest invullen, maar ook een aantal mensen in mijn omgeving. Doordat al die mensen dezelfde positieve dingen in mij zagen, dacht ik: ‘Dan zal het wel waar zijn’. Dat maakte dat ik meer zelfvertrouwen kreeg. In de volgende fase keken we naar faal- en succeservaringen. Ik ontdekte toen dat ik vooral gelukkig werd van kinderen een stapje verder helpen. En dat hoeft natuurlijk niet per definitie voor de klas. Dat besef knalde echt ongelooflijk binnen! Ik zit nu in de laatste fase van het traject, waarin ik me oriënteer op een nieuw vak. Tot nu toe wist ik stellig dat ik nooit iets voor mezelf zou willen beginnen, maar nu overweeg ik toch serieus om me te vestigen als zelfstandig kindercoach, al dan niet gecombineerd met creatieve therapie. Mensen die me goed kennen, reageren hierop vaak met: ‘O, dat is écht wat voor jou!’ en gaan enthousiast meedenken. Het borrelt en het bruist en mijn plannen krijgen steeds meer vaste vorm. Ik geloof dat het leven een golfbeweging is met pieken en dalen. Na een pittig dal komt er nu weer een piek aan. En dat voelt goed.”
“Voor Monique was het niet goed om op haar eigen school te re-integreren, vandaar dat er een bovenschoolse vraag bij ons kwam. Ik ben daar gevoelig voor, ik vind niet dat je iemand mag laten weggaan met een gevoel van falen. Een collega van mij vond dat ook en zij heeft aangeboden dat het re-integratietraject mocht plaatsvinden in haar groep. Helaas pakte dat ondanks alle adviezen en begeleiding toch niet goed uit. In een aantal dingen is ze fantastisch, maar in een grotere groep kan ze in haar enthousiasme en creativiteit het overzicht en overwicht kwijtraken. Gelukkig zag Monique dit op een bepaald moment zelf in, dat is heel belangrijk. Nadat ze bij ons is weggegaan, heb ik geen contact meer met haar gehad. Ik begrijp dat ze zich oriënteert als kindercoach en creatieve therapie. Die creativiteit is echt een enorme kracht van haar, ik denk dat ze er goed aan doet om daar de nadruk op te leggen.”
Juist omdat Monique zo graag goed wilde functioneren, vond ik het belangrijk dat ze een tweede kans kreeg op een andere school met een leidinggevende die qua persoonlijkheid iets meer bij haar paste. Monique heeft hard gevochten om het te laten lukken en ik heb haar daarin zoveel mogelijk ondersteund. Maar we moesten samen toch concluderen dat het niet werkte. Als organisatie, maar ook als mens vond ik dat zij een outplacementtraject verdiende. Het is een jonge vrouw die veel kan, maar een extra zetje nodig had om verder te kunnen. Dat wilde ik haar graag geven. Ik heb haar Paulien aangeraden, omdat zij duidelijk meer nodig had dan iemand die haar vertelt hoe je een cv moet schrijven. Paulien is heel mensgericht en ik had het gevoel dat zij haar juist goed zou kunnen helpen met dat extra stuk. Het is fijn om te merken dat het een goede match is geweest. Ik heb Monique nog een keer gesproken, daarna is het contact via Paulien gelopen. Moniques keuze voor het werken met kleinere groepjes en het inzetten van haar creativiteit, lijkt me een hele goede. Monique is zelf heel creatief, hier gaat ze vast blij van worden.”